قوانین ضدپولشویی (به انگلیسی Anti Money Laundering و به اختصار AML) به مجموعه‌ای از قوانین، آیین‌نامه‌ها و رویه‌هایی گفته می‌شود که برای جلوگیری از اختفای وجوهی که مجرمین از درآمدهای غیرقانونی کسب می‌کنند در نظر گرفته شده است.
با اینکه قوانین ضدپولشویی (AML) دامنه نسبتا محدودی از تراکنش‌ها و رفتارهای مجرمانه را پوشش می‌دهند، اما آثار آن می‌تواند بیش از این باشد.
به‌عنوان مثال، مقررات ضدپولشویی ایجاب می‌کند که بانک‌ها و سایر موسسات مالی که برای بازکردن حساب‌های سپرده مشتریان خود اعتبار صادر می‌کنند از قوانینی پیروی کنند که تضمین می‌کند بازکردن حساب در این نهادها با هدف پولشویی انجام نمی‌گیرد.
مامورین اجرای قوانین ضدپولشویی اغلب برای نظارت بر سیاست‌های ضدپولشویی و چگونگی پیروی بانک‌ها و سازمان‌های مالی از این قوانین و سیاست‌ها منصوب می‌شوند.
قوانین و مقررات ضدپولشویی علیه فعالیت‌های مجرمانه و روش‌هایی به کار گرفته می‌شود که در جهت مخفی‌کردن این جرایم و پولی که از آنها به دست می‌آید انجام می‌شوند.
از جمله روش‌های پولشویی می‌توان به دستکاری در بازار، معاملات کالاهای غیرقانونی، فساد در وجوه عمومی، و فرار مالیاتی اشاره کرد.
نکات کلیدی:
مجرمین غالبا سعی می‌کنند پولی که از طریق اعمالی نظیر قاچاق مواد مخدر به دست آورده‌اند را «بشویند» تا نتوان به‌آسانی آنها را دنبال کرد.
یکی از رایج‌ترین تکنیک‌ها برای پولشویی راه‌اندازی کسب‌وکاری توسط سازمان‌های مجرم یا هم‌پیمان‌های آنها است که درآمد آن مبتنی بر وجه نقد قانونی است. این مجرمین اغلب به این کسب‌وکارِ ظاهرا قانونی، پول کثیف خود را وارد می‌کنند تا بعدا بتوانند آن را خارج کنند.
از دیگر روش‌هایی که مجرمین ممکن است برای پولشویی استفاده کنند مخفی‌کردن پول در کشورهای خارجی به‌صورت تقسیم پول به وجوه کوچکتر و واریز آن به حساب‌های خارج از کشور به‌شکلی که شک‌برانگیز نباشد یا استفاده از آنها برای خرید سایر ابزارهای نقدی است.
مجرمان گاهی به‌واسطه کارگزاران متقلبی که قوانین ضدپولشویی را در ازای دریافت کارمزدهای کلان نادیده می‌گیرند، پول‌شان را در بازارهای مختلف سرمایه‌گذاری می‌کنند.
به‌کارگیری پول کسب‌شده از روش‌های غیرقانونی به‌شکل وجه نقد در کسب‌وکارهای قانونی از دیگر روش‌های پولشویی است.
این وظیفه موسسات مالی است که وجوه واریزی مشتریان خود و تراکنش‌های آنها را زیر نظر داشته باشند تا مطمئن شوند که این وجوه بخشی از یک نقشه پولشویی نیستند.
این موسسات باید منبع مبالغ کلان پول را بررسی و تائید کنند و تراکنش‌های نقدی که بیش از مقادیری خاص است را گزارش کنند. علاوه بر رعایت قوانین ضدپولشویی، سازمان‌های مالی باید مطمئن شوند که مشتریان‌شان از این قوانین آگاه هستند.
تحقیق و بررسی پلیس و سایر سازمان‌های اجرایی درخصوص پولشویی اغلب شامل بررسی سوابق مالی برای یافتن موارد متناقض یا فعالیت‌های مشکوک است.
در محیط‌های قانونی کنونی، سوابق مفصل و مبسوطی از هر تراکنش بزرگ مالی دریافت شده و نگهداری می‌شود.
بنابراین، هنگامی که پلیس جُرمی را دنبال می‌کند تا مرتکبین آن را پیدا کند، روشی موثرتر از پیگیری سوابق مالی تراکنش‌های مشکوک نیست.
در موارد سرقت، دزدی، یا اختلاس، سازمان اجرای قوانین می‌تواند اموال و املاکی که در طول تحقیق و بررسی پولشویی کشف شده را به مال‌باختگان بازگرداند.
به‌عنوان مثال، اگر سازمان اموالی را کشف کند که مجرم برای پنهان‌کردن دزدی طی فرایند پولشویی مخفی کرده بود، معمولا قادر به ردیابی و بازگرداندن آن به افرادی است که از آنها سرقت شده است.
تفاوت بین قوانین ضدپولشویی و شناسایی مشتریان چیست؟
در بانکداری، شناسایی مشتریان (KYC) یا احراز هویت، فرآیندی است که موسسات باید پیش از ارائه خدمات به مشتریان برای تائید هویت آنها طی کنند.
اما از سمت دیگر، قوانین ضدپولشویی (AML) در سطحی گسترده‌تر کار می‌کنند و شامل اقداماتی می‌شوند که موسسات برای جلوگیری و مبارزه با پولشویی، تامین مالی تروریسم، و سایر جرایم مالی انجام می‌دهند.
بانک‌ها از قوانین ضدپولشویی و همچنین شناسایی مشتریان برای حفظ موسسات مالی ایمن استفاده می‌کنند.
یکی از روش‌هایی که قوانین ضدپولشویی به کار می‌گیرد الزام به یک دوره نگهداری است که به موجب آن باید واریزها به حساب‌ها به مدت حداقل پنج روز معاملاتی در حساب نگاهداری شود.
این دوره نگهداری در کشورهای مختلف ممکن است متفاوت باشد و برای کمک به قوانین ضدپولشویی و مدیریت ریسک در نظر گرفته شده است.
اقدامات ضدپولشویی در سال 1989 و با شکل‌گرفتن گروهی از کشورها و سازمان‌ها در سرتاسر جهان به نام گروه ویژه اقدام مالی (به انگلیسی Financial Action Task Force یا به اختصار اف‌ای‌تی‌اف FATF) به‌طور جهانی فراگیر شد.
ماموریت آن تدوین استانداردهای بین‌المللی برای جلوگیری از پولشویی و ترویج اجرای این استانداردها است.
در اکتبر 2001، اندکی بعد از حملات تروریستی 11 سپتامبر در ایالات متحده، اف‌ای‌تی‌اف دامنه فعالیت‌های خود را گسترش داد تا بتواند با مسئله تامین مالی تروریسم نیز مبارزه کند.
یک سازمان مهم دیگر که علیه پولشویی مبارزه می‌کند صندوق بین‌المللی پول (IMF) است.
مانند اف‌ای‌تی‌اف، صندوق بین‌المللی پول نیز 189 کشور عضو خود را تحت فشار قرار داد تا با استانداردهای بین‌المللی برای ازبین‌بردن مشکل تامین مالی تروریسم همکاری کند.